Styl Eklektyczny

Styl eklektyczny- wysublimowany wielostyl XIX wieku

Łączenie styli to sztuka i nie można się tego nauczyć. Niektórzy to czują inni po prostu widzą. Ważne, aby efekt był na plus. Rozczarowanie może przynosić zaprojektowane wnętrze, które jest przeładowane stylistyką różnych epok, ale brak w nim spójnego mianownika, takiej kropki nad i. Jak się temu przyjrzeć to można dojść do wniosku, że meble, które były przeznaczone na stracenie zyskują nowe życie. Stare- ale nowe, takie podejście definiuje w pewien sposób styl eklektyczny. Scala przeciwności budząc do życia coś nowego. Stylistyczny mix historii z nowoczesnym podmuchem orzeźwienia tworzy eksperyment bez pokrycia w pomyślność przebiegu operacji.
Styl eklektyczny pojawia się w latach trzydziestych XIX wieku. Początkowo Biedermeier dominuje, ale z czasem dochodzi do zmian. Linie nie są już proste. Krawędzie mebli stają faliste i przybierają bardziej wystawny charakter. Przybywa ozdób i detali. To wzorowanie na wcześniejszych epokach nie tworzy odrębnego stylu, ale ujęte zostaje w formie neostyli- „neo” z języka łaciny oznacza „nowe”. Do życia wkracza naśladownictwo. Powstaje neogotyk, neobarok, neoromantyzm i neorenesans. Wielostylowość czerpie z historii, ale w nowej odsłonie. Sprzyja temu ożywione tło historyczne, w którym uwidacznia się rozwój gospodarczy, postęp w technice i wzrost zamożności przedsiębiorców. Styl eklektyczny szokuje. Budzi zbieżne skojarzenia, bo z jednej strony możemy się potknąć o zabytkowe krzesło potrącając następnie stół. Nie tworzy to harmonii, ale dozę chaosu. Swoboda buduje duże możliwości podczas tworzenia. Warto znać jednak umiar. Przejaskrawione kombinacje tworzą bałagan. Nie widać już zamysłu, ale zestaw wszystkiego i niczego. Sztuką jest umieć wydobyć z sieci powiązań koncept, który stanie się punktem zaczepienia. Aranżacja wnętrza na zasadzie „ im więcej- tym lepiej” nie sprawdzi się.  Główny sens utknie pod nawałem stylistycznego przeładowania. Meble eklektyczne stylizowane są nieraz na tyle autentycznie, że czasem zacierane są różnice pomiędzy meblami z epoki, na której były wzorowane. Perfekcyjnie wykonane stare egzemplarze mogą sprawiać wrażenie oryginalnych. Forma mebli rozmywa się. Meble są kopiowane z niewielkimi modyfikacjami bądź odtwarzane jako zupełnie nowe konstrukcje w tamtym okresie. Dopuszczalne jest także scalanie wielu styli w jednej konstrukcji. Przeważa dbałość o detale i bogata ornamentyka. Surowcem, który znajdował zastosowanie przy tworzeniu mebli eklektycznych był oczywiście mahoń, ale też dąb, orzech czy gatunki drzew owocowych. W XIX wieku rozpowszechnia się masowa produkcja mebli , z którą wiąże się spadek cen mebli. Powstają szkoły, które uczą zawodu rzemieślnika. W ten sposób meblom tanim przeciwstawia się rękodzieło. Styl eklektyczny daje radość, a meble które wypełniają mieszkanie budzą zachwyt. Są ciekawe i dają poczucie, że jest się posiadaczem przedmiotu unikalnego. I myślę, że to tak naprawdę stanowi kropkę nad i.