Styl Art déco

Art déco- styl dla mas czy wybranych odbiorców?

„Styl to nowe widzenie rzeczywistości” pisał Stefan Napierski. Wkomponowujący się w słowa poety styl art déco jest częścią nowej ery wykraczającej poza schemat okresu przedwojennego.
Aby zrozumieć klimat lat 20 i 30 minionego wieku należy przyjrzeć się bliżej stylowi, który zrewolucjonizował i zdominował świat wyprzedzając niejaką swoją epokę o kilka dekad. Art déco kształtując się jako odpowiedź na secesję stał się tak naprawdę jej ogniwem przedłużającym łańcuch artystyczny. Jego bujny rozkwit zaczął kształtować się już przed wybuchem I wojny światowej sięgając schyłku roku 1939.
Połączenie francuskich słów: art (sztuka) i decorafit (dekoracyjny) stało się przełomem obejmującym szeroko rozumiane pojęcie sztuki. Łącząc w sobie elementy futurystyczne swoje inspiracje art déco czerpało z minionych epok. Bramy sukcesu przekroczono w 1925 roku podczas paryskiej Międzynarodowej Wystawy Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego. To wtedy zapoczątkowana została nazwa art déco obecnie zaliczana do jednego z najsłynniejszych stylów dekoracyjnych. Art déco swój funkcjonalizm budowało w oparciu o różne techniki wykonania. Tu tworzy się paradoks. Meble art déco oprócz użyteczności tworzonej przy zastosowaniu wysokiej jakości surowców jak drewno egzotyczne czy kość słoniowa miały trafiać do szerokiej grupy odbiorców, a więc być tanie. Oferowana jakość mebli oraz zastosowanie najwyższej jakości surowców odbiegało od założenia stworzenia produktu stanowiącego zestawienie kunsztu rzemieślniczego z przemysłową produkcją, chociażby ze względu na zbyt wygórowaną cenę. W ten sposób meble stawały się bardziej luksusowe, a ich droga do mas zbaczała z kursu. Podstawowe cechy art déco oparto na wzorcach antycznych, co uwidaczniało się poprzez zgeometryzowane motywy zarówno mebli tapicerowanych jak i wykończeń elementów mebli fornirowanych. Nacisk konstruktorów kładziony na dokładność wykonania skutkował wyczuciem piękna i procesu tworzenia. Do produkcji mebli stosowano między innymi drewno egzotyczne, skórę jako materiał obiciowy oraz bawełnę. Krokiem ku zyskaniu poklasku dla twórczości rzemieślników było lakierowanie i polerowanie w celu osiągnięcia zadowalającej powłoki. Często wiązało się to z dużą pracochłonnością procesu, a wszystko po to, aby osiągnąć wysoki połysk. Kompozycja drewna z materiałami dającymi poczucie zimna bądź estetycznego niedopasowania takimi jak: metal, szkło czy tworzywo sztuczne w latach 20 i 30 była czymś aspirującym do miana „novum”. Dekoracyjność czerpiąca z różnych okresów nie dawała zamknąć się w monoperspektywistyczny schemat, przez co art déco było masową sztuką, znajdującą odbiorców wśród wąskiej grupy osób. Długa historia art déco została wpleciona w schemat trendów obowiązujących w obecnych czasach. Zestawienie różnorodnych materiałów budowało kontrast nie pozwalając ani na chwilę oderwać wzroku od mebla. Efektywność, która wyrosła na fundamentach funkcjonalności i umiejętnościach konstruktorów stanowiła mieszankę o dość wybuchowej zawartości. Walory zamknięte w oprawie, na którą składały się: wysoki połysk, najwyższej jakości drewno egzotyczne, a więc budulec drogi i zarazem wytrzymały oraz kontrast- nie tylko wizualny, ale również materiałowy są częścią teraźniejszości pomimo blisko 100 letniej historii.