Styl Sheraton

Klasycyzm angielski ma dość długą historię. Sięga czasów Jerzego III, aż po początkowy okres sprawowania władzy przez królową Wiktorię – najdłużej panującego monarchy na tronie ówczesnego Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii. W obliczu zmieniających się oczekiwań społeczeństwa znudzonych przepychem i monumentalizmem dawnego klasycyzmu tworzy się nowy styl- „styl Sheratona” związany bezpośrednio z osobą angielskiego ebenisty Thomasa Sheratona. Upowszechniony przez niego nowy kierunek zmierza ku ograniczeniu przepychu i wielkości form. Okres jego rozkwitu nastąpił w Anglii w II połowie XVIII wieku. Thomas Sheraton urodził się w 1751 roku w portowym mieście Stockton-on-Tees należącym do hrabstwa Durham. To miasto jest miejscem szczególnym. Dało bowiem jednego z najsłynniejszych przedstawicieli angielskiego klasycyzmu. Sheraton szkolił się zawodu stolarza, jednak wytwarzaniem mebli się nie zajmował. Był projektantem i rysownikiem, a później nauczycielem. Projekty tego angielskiego rzemieślnika wzbudzają do dziś euforię i czerpią ze źródeł klasycyzmu francuskiego (Ludwika XVI). Linie mebli choć delikatne, dają poczucie stabilności i odpowiedniego wyważenia. Nie ma w nich zdobniczej przesady. W odróżnieniu i celowym odejściu od „przejedzonego” klasycyzmu meble Sheratona są lekkie. Widać w nich harmonie i zachowanie proporcji celem uniknięcia zjawiska ciężkiego monolitu znanego z wczesnego klasycyzmu. Łuki i profile znikają, a ich miejsce wypełnia prosta linia bez jakichkolwiek krzywizn.
Styl SheratonMeble, które wyszły spod ołówka Sheratona można opisać w dość klarowny sposób posługując się słowem „prostota”. Subtelność zdobień i zwarta konstrukcja jest gustowna. Nogi mebli stają się smuklejsze i niekiedy bywają kanelowane. Zaprojektowana konstrukcja mebla w oparciu o brak linii krzywych jest łatwa dla odczytania przez zmysły człowieka. Można w szybki sposób dokonać oceny czy dany mebel nam się podoba czy też nie. Uboga ornamentyka pomaga w tym. Forma mebla jest konstrukcyjnie prosta, ale jednocześnie harmonijnie czysta. Dzięki temu nawet mosiężne okucia wpasowują się w budowę mebli na tyle, że nie odwracają w szczególny sposób uwagi od całości. Surowcem, który znalazł zastosowanie przy wyrobie mebli Sheratona jest egzotyczne drewno mahoniowe przeplatane jasnymi lamelami czy palisander. Oprócz wymienionych często wykorzystywano bardzo odporne na warunki atmosferyczne drewno satynowe niegdyś używane do budowy statków. Powierzchnie wykańczano różnymi technikami zdobniczymi m.in. poprzez intarsje, reliefy czy fornirowanie. Ślady mebli Sheratona znaleźć można również w Polsce. Pałac w Nieborowie czy monumentalny zamek w Łańcucie zawierają bowiem okruchy historii w postaci zabytkowych już mebli wykonanych w stylu Sheratona.
Zwracając uwagę na formę i przemyślaną konstrukcję nie można umniejszać Sheratonowi zdolności teoretyka- projektanta. Historycy sztuki pogłębiają wiedzę z zakresu klasycyzmu angielskiego, aby podziwiać talent człowieka ze Stockton-on-Tees. Wyjściem do oceny umiejętności Sheratona może być pewien paradoks. Brak skomplikowania projektowanych przez niego mebli stają się elementem, który mimo wszystko przyciąga.