Styl Chippendale

XIII wieczna Anglia jest miejscem twórców i znamienitych rzemieślników. Obok Roberta Adama, Thomasa Sheratona czy Georga Hepplewhite’a po ołówek sięga również Thomas Chippendale. Angielski projektant przychodzi na świat w 1718 roku. Popularność przynosi mu rok 1754. Opracowany i wydany przez niego wzornik Gentelman and Cabinet-marker's Director jest chętnie wykorzystywany przez artystów.

Styl ChippendaleWyczucie stylistyczne Chippendale’a trafia w gust odbiorców, dzięki czemu szybko zyskuje światowe uznanie od Europy po Amerykę. Sięgając po rozmaite wzorce przejawia w swojej twórczości indywidualizm artystyczny. Ten eklektyzm styli ma swoje odbicie w projektach Chippendale’a. Meble, które tworzył zawierały elementy baroku, francuskiego rokoka, gotyku, a nawet wplatane były motywy chińskie. Na bazie kompilacji Chippendale buduje nowy styl. W tyglu inspiracji powstają meble wygodne i eleganckie. Ich konstrukcja jest solidna. Wykonane z pieczołowitością i pięknymi rzeźbieniami zasługują na miano mebli stylowych. Linie są delikatne, ale pewne. Nie zaburza to formy mebli i umacnia wrażenie stabilności. Krawędzie blatów profilowane z elementami rzeźbionymi. Okucia nie były elementem podnoszącym dekoracyjność i raczej ich nie stosowano. Cechą nieodłączną stołów, komód, witryn czy krzeseł są esowate wygięte nogi. Ręczna snycerka w górnej części kabriolowych nóg jest elementem wzbogacającym estetykę. Wybierano motywy roślinne, muszle czy zwoje. Zwężająca się ku podstawie noga często bywa zakończona lwią łapą czy kulą ze szponami. W kolanie z kolei pozostaje szeroko wygięta przypominając prawdziwe zwierzęce nogi. Do wyrobu stosowano drewno owocowe (wiśnia, czereśnia), liściaste (klon, brzoza) jak również egzotyczne- głównie mahoń, ale również orzech. Z tego powodu okres w meblarstwie angielskim XVIII wieku określany był „wiekiem mahoniu”. Gatunek ten zdominował początkowo Anglię, rozszerzając Styl Chippendalenastępnie swój globalizm na całą Europę. Intarsjowanie hebanem bardzo ważne dla mebli Chippendale’a jest krokiem, który miał i podnosił wartość rynkową. Technika zdobnicza wyklejania powierzchni mebla fornirem różnych gatunków drewna jest bardzo pracochłonna, wymaga obycia z narzędziami i posiadania niezbędnej wiedzy. Meble takie można nazwać ekskluzywnym. Spełniały wymogi osób zamożnych albo klienteli pozostającej pod wrażeniem projektów angielskiego stolarza. Chippendale nawiązując do motywów chińskich wprowadza ażurową konstrukcję oparć krzeseł oraz foteli. Tracą one pełne wypełnienie i zastępowane są girlandami czy wstęgami zachodzącymi na siebie. Siedziska stają się miękkie i budowane na kształt trapezu. Meble o motywach chińskich wykańczano w dwojaki sposób stosowano malowanie albo lakierowanie. Thomas Chippendale ukształtował swój styl zapożyczając elementy stylistyczne pochodzące z różnych epok i różnych miejsc świata. Orientalność jego projektów wprowadzała pewne nowości. Nurt, którym zdecydował się iść był dość odważnym krokiem i wprowadzał świeżość wśród klasycyzmu angielskiego. Meble Chippendale’a były szczególne. Łączyły wiele elementów może i zapomnianych, może też znanych, ale w odpowiednim zestawieniu zrodziły coś innego